axtalamaq — f. 1. Axta eləmək; heyvanın, ya insanın erkəklik vəzilərini çıxartmaq; burmaq. Dananı axtalamaq. Qoçu axtalamaq. – <Müfid:> Həkimlər və cərrahlar çağırdı, onların hamısı dedilər ki, bu iş ancaq körpəlik zamanında mümkündür. Hazırda bunları… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
balacalıq — is. 1. Həcmcə, boyca, miqdarca, sayca kiçiklik, xırdalıq, azlıq; balaca şeyin halı. 2. Uşaqlıq, körpəlik. Balacalığında çox nadinc idi. Balacalığına baxma, çox zirəkdir. – Yusif Qaraca qızın tərsliyinə təəccüb edib, arvadına deyərdi: – Bu… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
çağalıq — is. Uşaqlıq, körpəlik. Çağalıq dövrü … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
göz — is. 1. İnsan və heyvanda görmə orqanı. Qara gözlər. Ala gözlər. İri göz. – Xumar xumar baxmaq göz qaydasıdır; Lalə tək qızarmaq üz qaydasıdır. M. P. V.. Arvad . . yaşarmış gözlərini silib ərinin qabağında döyükə döyükə qaldı. S. Rəh.. Göz ağı… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
fidan — is. Ağac və kolların kötüyündən göyərən və sonradan başqa yerdə əkilən cavan ağac. Körpə fidanlar; Deyir: – Qırmayın; Bizi, nadanlar! M. S.. // Ümumiyyətlə, yenicə yetişən cavan ağac və ya kol. <Günəş> bağçada tut, əncir, yasəmən fidanları… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dəlmə — I (Ağdam, Ağcabədi, Xocavənd, İmişli, Kürdəmir) quzu saxlanılan yer. – Quzuları dəlmiyə saldım (Ağcabədi); – Körpə quzuya yer altdan dəlmə düzəlderix’ (İmişli); – Ə:, Sa:bır, quzi dəlmədədü? (Kürdəmir); – Mə:m quzumun dəlməsi yaman pisəlif… … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
göycə — I (Göyçay, İmişli) körpə quzularda xəstəlik adı II (Naxçıvan) alça … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
göyjəqarın — (İmişli) körpə quzularda əmələ gələn xəstəlik adı. – Bu quzu göyjəqarındı, əmələ:lməz <əmələ gəlməz> … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
ağız — 1. is. 1. İnsan və heyvanların üzlərinin alt tərəfində, alt və üst çənələri arasında yerləşən, yeyib içməyə və səs çıxarmağa məxsus üzv. Ağzını yaxalamaq. Ağzı ilə nəfəs almaq. Ağzı acı dadmaq. Dişsiz ağız. Ağız boşluğu. Ağız suyu – insan və… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
kök — 1. is. 1. Bitkilərin torpaq altında olan, suyu soran və onları qidalı maddələrlə qidalandıran yarpaqsız hissəsi; rişə. Ot öz kökü üstündə bitər. (Ata. sözü). Biçinçilərdən biri orağını böyük bir qanqalın kökündən endirərkən quş balaları «cik cik» … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
